Commission done for Svarta-Perlan at FurAffinity. The rest of the description and the poem are taken directly from her account. The text is not mine. The poem is in icelandic.

death is something none of can escape, it is an inevtiable part of life... and so, here's an image of dema, in her final moments... one scenario of many possible ones... she is mortal, she only has her own strength to rely on... and at some point, the time will come where her own strength is not enough. please, don't worry - this is certainly not the last image you'll see of her, living or dead!

... ég finn þrótt minn minnka, sjón mín verður óskýr, nístandi sársaukinn dofnar... þula, þoka, galdur! farið ekki frá mér, víkið ekki frá mér....

Ég verð að fara, ferjan þokast nær

og framorðið á stundaglasi mínu.

Sumarið, með geislagliti sínu

hjá garði farið, svalur fjallablær

af heiðum ofan, hrynja lauf af greinum,

og horfinn dagur gefur byr frá landi.

Ég á ekki lengur leið með neinum,

lífsþrá mín dofnar, vinir hverfa sýn,

og líka þú, minn guð, minn góði andi,

gef mér kraft til þess að leita þín.

Ég verð að fara, ferjan bíður mín.

... lykt af blóði, sem áður var sterk, dofnar... ég finn hvernig andardráttur minn hægist, hvernig lengri tími líður á milli hjartaslaga... tár á kvarmi, mín hinstu tár... allt verður svart, svo svart... og það eina sem ég að lokum greini eru þessar þrjár fjaðrir... þessi þrjú tákn mín um von, von um að ekki sé sögunni með öllu lokið...

Deyr fé

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

Deyr fé

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama

eg veit einn

að aldrei deyr,

dómur um dauðan hvern.